Masalların Ardındaki İstanbul
Ben bu şiiri 2004 yılında yazdım. Yani dokuz yıl geçmiş üstünden; ama hala seviyorum bu şiiri. Dedelerimi seviyorum. Dedemin yoğun bakımda kaldığı dönemler geliyor aklıma. Allah zamanında ve sıralı ölümler versin, sevdiklerimizden geç ayırsın bizi. Bu şiir torunlarından hiç ayrılamayan dedelere gelsin.
Dede(ler)im'e
ama buradan soğuk,karanlık
gözüküyor İstanbul
önceleri martılar konardı tepesine
unuttuğumuz şarkıları söylerdi
İstanbul...
denizin karşısında
yeni umutlara dalardık
ayrı bir hayat yatardı
yedi tepesinde de
mazgallara dolardı yağmurlar
bahar gelirdi
aşıklar için
çiçek çiçek kokardı
İstanbul’um
masmavi gülerdi deniz
bir başka rüyaya
yastık dayardık.
gözlerimi yumduğumda
karşımda eski İstanbul
eski boğaz,
eski yalılar
mutluluğu bilirdi
o yıllarda İstanbul
gökyüzüne karışırdı mavi,
yıldızlar uyurdu gökte
masallar anlatırdı büyükler
İstanbul’a dair
ölüyor mu İstanbul
hasta mı
çorba içirsek geçer mi dede
ya ıhlamur
hani hastalandığımda
hep içirirdin bana
ninni söylesem uyur mu dede
ya masal anlatsam
dinler mi
benim seni dinlediğim gibi
şarkı söylesem tıkamaz kulaklarını
değil mi dede
beni sever mi
penceremden baktığımda geceleri
gamzesiyle güler mi dede
yoksa ağlar mı
İstanbul ağlayınca
yağmur yağar
değil mi dede
hep bahar olsun o zaman
hep bahar olur mu dede
bahar ne zaman gelir
bana eski masalları anlat dede
yaşlanmamış olsun o masallarda İstanbul
hasta olmasın hiç
gülsün bana hep
dede bak yağmur yağıyor
İstanbul ağlamış
Dede söyle ağlamasın
oyuncaklarımın hepsi onun olsun
ama o ağlamasın
dede nasıldı o masal
hani geçende ağlattığın
hadi bir daha anlat
nereden uçuyordu Hazerfan çelebi
ben de uçmak istiyorum dede
İstanbul’un üstünden
dede o şarkıyı bir daha söyle
İstanbul’da sonbahar mıydı neydi
martılar yeniden konsun
tepesine İstanbul’un
maviye boyansın deniz
hadi dede bir daha anlat o masalı
nasıl başlıyordu
bir varmış, bir yokmuş
hadi dede başla!
24 Ocak 2004 Cumartesi
Yorumlar
Yorum Gönder