Rüzgara doğru

Arkamda duvar. Dünyanın üzerimde döndüğü, zamanın olmadığı bir yer burası. Kaçık bakışlarıyla terk edilenler, terk edenler var sadece. Bazen başımı ellerimin arasına alıp oturuyorum önümdeki koltuğa. Bazen resim yapıyorum, güçsüz çizgilerimle. Beceriksiz olmama gülüyorum sonra. Bahçenin ortasında bir kare var, çimi daha bir koyu sanki oranın, belki orası bir havuz olacaktı, ama sonradan vazgeçilmiş olmalı. Hafızam bu tür havuzların yuvarlak olduğunu hatırlatsa da oranın vazgeçilmiş bir havuz yeri olduğu hakkındaki düşüncem hiç değişmedi. Karenin etrafında dolanır, yavaşça sınır çizgilerine basar ayaklarımı izlerdim saatlerce. O zamanlar ayakkabıdan habersiz olmalıyım. O kare beni bazen içine çeker, ortasında saatlerce oturur, sanki bir şarkı dinliyormuş gibi uzağa bakardım hep. Bazen biri olurdu karşımda. Kendimle konuşmaya o günlerde başlamıştım sanırım. Ağacın altına yastığımı koyup tam da olmayacak bir zamanda uykuya dalardım. Uykumun ortasında bisikletli bir çocuk geçerdi önümden.

Tezimi yazdığım dönemde bir dizi keşfettim. Leyla ile Mecnun, TRT1'de çarşambaları 22:00 civarında yayımlanıyor. Bayadır dizi bağımlılığı olmayan biri olarak bu dizi çok hoşuma gitti. İzleyen pek yok, aslında sanırım takipçisi var ama, benim tanıdıklarımdan pek yok. O yüzden kendim anlatıp kendim gülüyorum. Absürt bir komedi, inanılmaz güzel esprileri var içinde. Bu haftaki bölümünde konu "klon"la ilgiliydi. Dizideki oyuncular yok şöyle yok böyle falan deyip kendi klonları yaptırıyorları profesöre. Sahi benim de beş klonum olsa. Sırasıyla klonlarım şunları yapsa: Misal biri sabah benim yerime kalksa, işe gitse. Biri tezimi düzeltip enstitüye teslim etse. Bir diğeri birbirinden sinir insanlarla benim yerime konuşsa. Biri istediği kadar yemek yese ve hiç kilo almasa. Biri her gün benim yerime dişlerini fırçalasa. Ben de Büyükada'ya, ya da Ağva'ya ya da ne bileyim bir yerlere gitsem, buradan uzak bir yerlere, ayaklarımı uzatıp güneşin kemiklerimi ısıttı