Rüzgara doğru

İnsanların isimlerini unutuyorum. Yaşlandığımdan ya da hafıza kaybı yaşadığımdan değil. Yüzler, telefon numaraları, ne yaşadığımız, nerede karşılaştığımız, hangi yüz ifadesiyle konuştuğumuz, tartıştığımız, ya da güldüğümüzle ilgili her detay aklımda, ama isimler yok. Her gün bir sürü insanla konuşup bir sürü insana gülümseyip bir sürü manyağın neden manyak olduğunu düşünüp duruyorum. Ama isimlerini duyduğum an unutuyorum. Bu iş beni böyle yaptı. Artık isim hafızam yok. Kimi vakit de günleri unutuyorum. Her gün bilgisayarıma bakıp bugün cuma, bugün çarşamba diye teyit ediyorum kendimi, ardından telefonumun takvimine bakıyorum. Bugün sevdiğim birinin doğumgünü var mı ya da doktor muayenem ya da bir düğün. İşimiz basit. Çalışıyorsan ve çalışmak istiyorsan ya da bir şekilde işini yaptırmak istiyorsan; yüzün sabit bir yalancı gülümsemede asılı, konuşman belli bir kıvamda akıcı ve yüksek tonda kalacak. Yoksa çalışmak her geçen gün daha zor. İş için yalan söylemek, iş için koşturmak, iş için

Ayrilali cok olmadi sehirden. Trene binerken, arkamda bir el sallayanim yoktu. Kimse bilmiyor gittigimi. Bilsinler de istemedim. Tren hareket ettikten sonra gozumu kapatip bir sarkiyi sectim, son bes dakikadir o sarkiyi dinliyorum. Artik gozumu kapatarak yapiyorum her seyi. O zaman biraz olsun cekebiliyorum dunyayi. İplerimi biraktim zaten. İnsanlar da olaganca kirliligiyle suratima gulup duruyorlar. Bense hepsine karsi soguk bir duvarim. Anlamsiz guldugum de oluyor. Sevmiyorlar beni. Sevseler de fark etmez ya hani. Oturdugum kopartimanda dort kisiyiz. Benim yaslarimda bir adam, karsimda bir ogrenci yaninda da yaslica bir kadin var. Arada gozgoze gelmemek icin ceviriyoruz kafalarimizi. Bilmezler ki, ben komsularimi bile tanimam. Her gun suratima kapisini carpan komsum benden ve yaptiklarimdan haberdar buyuk ihtimal. Bense seslerinden baska hicbir sey bilmiyorum haklarinda. Apartmanda beni bilmeyen yoktur akillarinca. Her seyimi arastirip da hicbir seyimi bilmezl