Turuncu Zaman, Mavi Dünya
Turuncu maviyi sevebilir mi? Ya mavi? Basamaklarından indiğimde turuncu bir sokağa açılıyor evimizin kapısı. Aslında turuncu değil, gri bir sokak. Ama ben ne zaman koşarak insem o basamaklardan turuncuymuş gibi davranıyorum sokağa. Hoşuma gidiyor, biliyorum sokak da seviyor turuncu gibi hissetmeyi. Zaten küçükken de sevmezdim griyi, ayrı bir köşeye atardım, diğer boyaların olmadığı. Neden mi? Bazı sonuçların nedeni yok bence, biraz büyümüş olduğumu düşünerek vardım bu kanıya. Yalnız bir İstanbul sabahı… Parmağımı gözümün önünde tutup dışarı bakıyorum penceremden. Yeşil gözüküyor sokak. Saçlarım darmadağınık sessizce günün ilk kahvesini yudumluyorum, kahveye karşı ayrı bir saygım vardır. Tadını beğenmediğim bir kahveyi bile içerim, kokusu da içimde yeni bir dünya yaratır, çocukken de “çocuklar kahve içmez.” derlerdi, bu bakımdan da büyülüdür gözümde. Çocuklar kahve içmez, ben hariç. Bomboş bir kafayla kahve içmeyi seviyorum, hele ki sokağın yeşil olduğu günlerde.:Beni şu