Umut
Saçlarımı kestirdim. Uçlarına dokunuyorum, dümdüz ve sert. Yastığın üzerinde azıcık bir saç. En son ilkokulda yaşamıştım bu hissi. Uyumuşum. Sabah olmuş sonra. Her gün olduğu gibi bugün de uyandıramamış alarm beni. Yine koşarak hazırlanıyorum. İnsan çalışmaya alışamıyor. Alışsın istemiyor zaten kimse. O yüzden o takım elbiseler, dar etekler, topuklu ayakkabılar, kravatlar. Rahatsız ol ki hiç iyi hissetme. Rahat olma ki o kıyafetlerin içinde; bedenin, ruhun bile bilsin sıkıntını, hemen kaçmak istesin saati gelince, bu spot ışıklı hapishaneden. Arabaya binerken 'dün' geliyor aklıma. Önümde yağmurlu bir gün. Çocukken ne çok severdim ıslanmayı, yağmurda yürümeyi. Artık yağmuru göremiyorum, kalbim hayallerimi silerken yağmurumu da götürmüş, sinizüt belasını sokmuş beynime. Çekilmez bir trafik, çekilmez bir İstanbul. Radyoda ne dediğini bilmeyen bir adam. Zaten dinlediğim de yok. İçimdeki deliyi duymamak için açmışım sesini. Susmuyor ama içimdeki. &quo