Susmalıyız, yok, en iyisi konuşalım. Olmamalıydı. Ama yapabilirdik. Kaçabilirdim, bitebilirdi. Belki de burada olmamalıydım. Başlamak ne feci bir hastalık, neden bir türlü dengesini sağlayamaz bu garip insan ben? "Neden" diye sorularla allak bullak eder beynini? Uykum var, oldukça. Hastayım, beynen, ruhen, fiziken, her şekilde. Başımda bir ağırlık var atsam, kurtulsam diyorum kimi zaman. Üzerimde bir zaman var, hala inanmadığım, inanmak istemediğim. Koşmak istiyorum bazen, deniz sanırım, deniz. Görmeyeli çok oldu denizi, bazen denizi özler, denizi olan şehirlerde doğmus insanlar. Ben nerde doğdum ki sahiden. Bazen düşünüyorum da, belki ben diye biri yok, öyle birileri benim olduğumu sanıp ustume hayaller kuruyorlar, belki de ben kendim şu anda hayal kuruyorum. Benim üstüme hayal olduğunu da nerden cikardim. Korkuyorum. Çok acayip, icimde hicbir zaman anlamlandıramayacağım bir sey var, belki sinir hastasi oldum bu yaşta. Ben sahiden, ilkokula gittigimden beri her yaşımda kendi