Rüzgara Doğru

Nasıl bir şey bilmiyorum, garip şeyler oluyor bu aralar. Olmasını istediğimden ya da benim yaptığımdan değil bunlar. Bazen korkuyorum. Korkmak çok farklı bir şey, onu fark ettim. Kavga ediyorum kendimle, ne yapıyorsun diyorum. Tanımıyorum, bilmiyorum kendimi uzun zamandır.

Neden rüzgar oluyor ki her şey? Hiç mi değişmedim ben? Hep rüzgara doğru yolum. Yoruldum. Yorulmak da değil. Bazen aynaya baktığımda o yorgun çocuğu görüyorum yüzümde. Artık büyüdüm sanırım. Gerçek hiç bu denli yakın olmamıştı bana. Susuyorum. Susmak iyi. Kafam allak bullak. İstemiyorum. Söylemiyorum. Biliyorum. Ama garip bir şey, sadece rüzgara doğru gitmek yetiyor sanırım. Yaptıklarım şaşırtıyor insanları. Ben Pınar bile olamıyorum bazen.

Yine bir şarkı dinliyorum da, amcam beni küçükken Leman Sam'a benzetirdi. Uzundu o zaman saçlarım, şimdi uzun değil saçlarım ve düz de değiller. Büyüdüm. Büyümek çok acımasız. Sonra Leman Sam-Rüzgar'ı açtım. Amcam belki şimdi söyleyebilir, ne kadar benziyorsunuz diye. Güzel şarkı, ama dinlemek istemiyorum. Bildiğim halde susuyorum. Bu çok acı. Belki biri anlayacak yazdığımı, belki kimse. Ben rüzgara doğru gidiyorum. Ancak bilmiyor kimse...