Rüzgar

İçimden çıkmak gibi bir isteği var midemin. Hiç beklemediğim bir anda midem mahvediyor beni. Sanki tüm görüntüler siliniyor önümden. Taşıyamıyorum vücudumu, o anda yere yığılmak, kalkmamak istiyorum ömrüm boyunca. Evet, yine ölümü düşündüm, mide ağrılarımın arasında. Ölüm birden çok anlamsız geldi gözüme. Birilerinin bir gün bir şekilde öleceğini bildiği için insan, alışıldık bir hikaye gibi geldi ölüm bana. Midem ağrımaya devam ettiğinden ölümü unuttum.

Dondurma yiyemediğimi söylemiş miydim? Sahiden çok kötü şey dondurma yiyememek. Ama şöyle güzel bir şey var geçen dört günün ardından sahiden insanın midesinin bulanmaması, doğru düzgün yemek yiyebilmesi, kafasını kaldırınca başının dönmemesi mükemmel bir şeymiş. Bunun için mutlu olabileceğimi anladım. Evde de epey sıkıldım bu arada.

Abim Pazar günü askere gitti, çok kalabalıktı cumartesi ev, muhtemelen bizim evin ulaştığı en fazla insan sayısıdır. Bir de yatılı olarak da kalan vardı, her yerde yatak vardı, uyurken ben. Ağabeymi Pazar günü yollarken yine içimden bir şeyler gitti, gittiğinde konuştu, iyiymiş, Diyarbakır’ın sıcağı pek hissedilmiyormuş.

Neyse bu kadar var konuşacağım, dondurma yiyemediğimden pek mutsuzum. Dondurma yemeye başladığım bir günde konuşmak dileğiyle.