Modernsen!

 Ben modern bir kadınmışım, mantıklıymışım. Keşke hiç öyle görünmeseydim. Öyle herkes gibi sinirlenebilseydim seninle sevgilini mutlu gördüğümde. Çok normalmiş gibi davranmak yerine senin yüzüne tükürebilseydim. Senden nefret ediyorum ya da sen benim için hiçbir anlam ifade etmiyorsun diyebilseydim. Ya da kızın yüzüne bakıp seni de bırakacak diyebilseydim, hem de onun hiç suçu yokken. Ya da seni olur olmadık bir günde hafifte içmişken arayabilseydim. Arayıp ben seni bıraktım, ama bunun tek suçlusu sensin diyebilseydim. Ama ben mantıksız davranamam. Davranırsam ayıplarlar. Oysa o kadın, nasıl da bağırıp saçını başını yolarım demişti o kadına. Sevdiği adamı o kadınla görmüştü. Haklıydı, sevgilisini de tekmelemişti. Benim gibi basit bir şeyden çekip gitmemişti. Korkak değildi. Bırakmamıştı sevdiğini.

Keşke sinirimi anlatabilseydim sana. Sizi gördüğümde dişlerimi sıkarken kırdığımı, kalbimde birleşen düğümü, gözlerimdeki acı buğuyu, keşke küfredebilseydim o an sana. Şerefsiz ya da adi diyebilseydim en azından. Ya da en basitinden bir aptal. Nasılsın demeseydim, sanki hiçbir şey yokmuş gibi gülmeseydim. Bendeki aptal hastalık, kötü bir şey olduğunda, hiçbir şey hissetmemem, kalbimin acısını sıfıra indirmem. Ama sonrasında duyduğum daha büyük bir kalp ağrısı.

Ben seni seviyordum diyebilseydim tekrar geldiğinde. Sana sarılmak o kadar kolayken, gitmeseydim. Bana çaldığın o şarkıyı çok sevdiğim halde ben bunu bilmiyorum deyip kaçmasaydım. Gözlerimin önünde sevgiline sarılmanı izlemek yerine sana bir tokat atsaydım, bana yaşattıkların için ufak bir öç alsaydım. Eminim, kızmazdın bile bana. Haklısın derdin. Haklıysam bile haklı olmak istemiyorum ben. Ben seni isterken, sen başka kollarda uyurken, başka anlara dalmışken, başka sokakları gezerken, haklı olmak istiyorum, lütfen haklısın deme, o en sevdiğim müziği açıp!