huzur.

ışıklar kapandı.
ama aydınlığını görebiliyorum hala. nasıl yazacağımı bile bilmiyorum. nasıl konuşacağımı. oysa o kadar rahatım ki. sanki denize uzatmışım ayaklarımı iskeleden, öyle huzurluyum. aynaya bakıyorum, ben değilim.

ayaklarım havada. uçan balon gibi. ama havası hiç bitmeyecek gibi. kızıyorum, öfkeleniyorum. ama mutlu olduğumu hatırlıyorum ardından. zaman nasıl geçiyor, nasıl yakınlaşıyoruz, nasıl yaklaşıyoruz, nasıl seviyorum, nasıl özlüyorum anlamıyorum. deliyim belki. hiç uslanmayacak bir deli.

bana ne yaptın bilmiyorum. aklımdan neyi sildin, kalbime neyi koydun bilmiyorum.

nasıl uyuyorum kaç gündür inanamıyorum. bu bir hayal mi? bu bir sevgi mi? bu bir sen mi? bu bir huzur mu? sanki adadayız, sanki geri dönmeyeceğiz, orada batacak gün. biz ne kadar birbirimizden farklıyız? ne kadar yakınız? neden bekledik bunca zaman?

nerede ıslanacak saçlarımız? hangi şehirde? hangi adada gülmekten konuşamayacağız? hangi yemeği yaparken izleyeceğim seni? nerede kollarımız başımızın altındayken yıldızları izleyeceğiz. ortaköy'de mi? kaç defa söyleyeceksin beni sevdiğini? bense dümdüz söyleceğim, net, seni seviyorum diye.

hangi şehirlerde ayrıyken üşüyeceğiz? ellerim sen yokken ne kadar donacak ve bu yazı nasıl bitecek bu kadar huzurlu. benim gibi karamsar bir yazar nasıl böyle mutlu bir yazı yazacak bir daha? sanki yarın iş yokmuş gibi gecenin bitmemesini isteyip ne zaman uyumayacağım bir daha? belki senin uyumanı bekleyeceğim, senin benim uyanmamı beklediğin gibi. nasıl geçecek bu kadar gün. ne zaman yakın duracak kalplerimiz yine? sana bakarken bile özledim seni.