Aralıksız

Daha uzun, daha güzel bir masal anlatabilirim ben. Düzden değil tersten tüm dünyayı döndürebilirim. Yaşadığımı unutup, yaşayacaklarımı aklıma getirmeden kendimi bırakabilirim suya; henüz havanın kararmadığı bir yaz gününde. İlaç içmek falan bahane deyip çöpe doldurabilirim ilaç kutularını. Yazmaya dokunmamışken kalemleri, defterleri, yazdıklarımı atabilirim. Günü geldiğinde odamı bile bırakıp gidebilirim bu şehirden.


Düşününce zor geliyor yaşam. Konuşmak, insanlara derdini anlatmak, anlatamamak. Her gördüğünde benimsediğin suratlara gülümsemek, yaşlanmak, büyümek ve büyük olduğunu anlamak zor geliyor. Sabahleyin uyandığında tanıyamıyor insan dünyayı. Oysa daha bir gün geçmiş dünden bu yana. Dün dünde kalmış, yeni bir şarkı uydurmuş bugüne ait dünya. Uydurulan onca şeyin arasında kalıvermiş düşlerim, ben, her şey.


Düşününce yapamayacaksın gibi geliyor. Buradan gitmek tek çare gibi. Derdini anlatamamak değil, anlaşılmamak yoruyor çoğu zaman. Bazen konuşuyorum, anlıyorlar sanki beni. Bir ya da iki kişi. Çok olmasalar da rahatlatıyorlar bu.


Daha uzun konuşabiliriz, aralıksız, üç noktalara sığınmadan. Ama konuşmak dinlendiğinde güzel sadece.