Mavisel`e
Bu yazi sadece ve sadece Mehlika icindir, kimsenin ustune alinmamasi makbuldur.
`Çok çok önceden yazılmıştı, hatırlıyorum, hani biz sınıfın en arkasına kurulduğumuzda, hani senin ilginç yazı karakterlerin bir kağıda dolduğunda bu satırlar, hani biz gülüyorduk…` demissin `Doktor Sizde Tebessum Var mi? yazim icin. Sen bunu soylemeden ben bu aralar sana yazmayi dusunuyordum. Malum insanlar yoruyor, insanlar bizim gibi degil, hep ayni nedenler. Ve insan ister istemez eskiye donuyor. Aslinda donmek demeyeyim, biz birbirimizden hic vazgecmedik, bu bakimdan donmek degil, aramak diyelim.
Aslinda boyle baslamayacaktim. Nasil baslayacagimi da bilmiyordum, baslamayi pek sevmiyorum sanirim. `Doktor Sizde Tebessum Var mi?`dan baslayayim o zaman direkt, yazma amaci bile eglenmek olan bir yazidan. O aralar hangi minorde, hangi taklada, hangi sarkidaydik bilmiyorum. Belki sesinin gurledigi bir siir dinletisindeydik ya da benim yazmayi biraktigim sinirli donemlerimden birinde. Ne olursa olsun hep bizdik, farkliydik, uzakta ya da yakinda hep birbirimizden haberdardik. Kosarken, gulerken, uyurken (sahi biz ne cok uyurduk) hep beraberdik. Kotu sesimizle sarki soylemedigimiz mi, konferans salonunda korkudan delirmedigimiz mi, sinirden kavga etmedigimiz mi kalmisti. Yok eskiye donmek degil amacim, artik simdideyiz. Eskiye donmek imkansiz artik. Lise bile tasiniyor olduktan sonra, bizim coktan tasinmamiz gerekir eskiden.
Biz fazla sansliydik. Bu kadar `guzel insanla` ayni yerde karsilasmak sans eseri degil de nedir ki? Tesaduf mu? Bilirsin, tesaduflere inanmam ben. Sen de inanmazsin. Biz laboratuari yakmaya, spor salonundan kacmaya, derslerde dahi uyumaya inaniriz. Uyudugumuza bakmayin, aslinda cok sey biliriz. Dusunuyorum da Mehlika sen bir zamanlar okuldaki kurallardan dem vurup ne yazilar yazardin, simdi unuttun onlari. Oysa biz o zamanlar yeni tanismistik. Nasil oldu bilmiyorum, birden yanimda buldu sizleri. Hep boyle olur zaten, sevdiklerimle nasil tanistigimi unutuveririm. Olsun, nasil tanistigimiz pek onemli degil.
Biz farkliyiz. Bunu binlerce kez tekrarlayabilirim. Yahut insanlarin hepsi farkli, biz ayniyiz. Ursula utopyasinda `Vermediginiz seyi alamazssiniz.`der ama biz tum iyi niyetimizle enayilige kurban gideriz. İnsanlarin akilli, biz aptal. İnsanlari anlayabilmemiz mumkun degil. ya da bize yeni bir dunya lazim. Gercekten barisin oldugu, herkesin sevebildigi. Tutunamayanlar`dan biriyizdir belki. Bu yasam bize dar ve hatta bazen icine bile almiyor bizi. Sonra cekip giden bile olamiyoruz. Cunku insanciliz ve gidemiyoruz.
Yazmak nedir, neden yazariz diyoruz ya arada. Her seyi unut be Mehlika, biz insan`dan dolayi yaziyoruz. Bu kadar yormasalardi ve anlasalardi bizi yazmazdik. Mesela benim cicek, bocege karsi asiri bir sevgim yoktur, gidip onu kagida dokecek kadar. İnsan nedir, ins`ten mi gelir, sen oyle diyordun bir yazinda. Insan bizi anlamayacak kadar sacma. Belki de biz sacmayiz bilmiyorum.
Biz keske cocuk oyunlarimizda kalsaydik. Sirf dalga olsun diye siir yazsaydim ben, eglence olsun diye tiyatro oynasaydik, estigimizde siir okusaydik, Derya ile Burcak gidiyor diye yine binlerce kez aglasaydik ve hep en arkada beraber otursaydik. Ben tersten konusup deli etseydim insanlari. Ya da hic konusmasaydik. Biz o zaman daha buyuktuk sahiden. Simdi gittikce kuculuyorum ve insanlardan uzaklasiyorum ben.
Sen su anda hadi yolla ne yollayacaksan diye deli ediyorsun beni. Ne gonderecegimi bilmiyorsun, belki begenmeyeceksin bile. Ama nedense begenecegini dusunuyorum, belki benim megalomanligimdandir bu. Belki bir gun gazozundan bir yudum verirsin diye yazdim bunlari, hem senin yuzunden hep Camlica gazoz iciyorum. Unutma, sevmez insanlar farkliyi ve belki bir gun biz farklilastiririz dunyayi. Su an dinledigim ve sanirim en cok sevdigim sarkiyla bitirmek istiyorum sozumu:
`öyle sevdik, öyle sevdik seni
hiçbir şey döndüremez bizi
kimimiz yıldızlar kadar uzak
kimimiz dört duvar ardında` ve cok soylemesem de bilirsin, bilmedigin kadar cok severim seni.
`Çok çok önceden yazılmıştı, hatırlıyorum, hani biz sınıfın en arkasına kurulduğumuzda, hani senin ilginç yazı karakterlerin bir kağıda dolduğunda bu satırlar, hani biz gülüyorduk…` demissin `Doktor Sizde Tebessum Var mi? yazim icin. Sen bunu soylemeden ben bu aralar sana yazmayi dusunuyordum. Malum insanlar yoruyor, insanlar bizim gibi degil, hep ayni nedenler. Ve insan ister istemez eskiye donuyor. Aslinda donmek demeyeyim, biz birbirimizden hic vazgecmedik, bu bakimdan donmek degil, aramak diyelim.
Aslinda boyle baslamayacaktim. Nasil baslayacagimi da bilmiyordum, baslamayi pek sevmiyorum sanirim. `Doktor Sizde Tebessum Var mi?`dan baslayayim o zaman direkt, yazma amaci bile eglenmek olan bir yazidan. O aralar hangi minorde, hangi taklada, hangi sarkidaydik bilmiyorum. Belki sesinin gurledigi bir siir dinletisindeydik ya da benim yazmayi biraktigim sinirli donemlerimden birinde. Ne olursa olsun hep bizdik, farkliydik, uzakta ya da yakinda hep birbirimizden haberdardik. Kosarken, gulerken, uyurken (sahi biz ne cok uyurduk) hep beraberdik. Kotu sesimizle sarki soylemedigimiz mi, konferans salonunda korkudan delirmedigimiz mi, sinirden kavga etmedigimiz mi kalmisti. Yok eskiye donmek degil amacim, artik simdideyiz. Eskiye donmek imkansiz artik. Lise bile tasiniyor olduktan sonra, bizim coktan tasinmamiz gerekir eskiden.
Biz fazla sansliydik. Bu kadar `guzel insanla` ayni yerde karsilasmak sans eseri degil de nedir ki? Tesaduf mu? Bilirsin, tesaduflere inanmam ben. Sen de inanmazsin. Biz laboratuari yakmaya, spor salonundan kacmaya, derslerde dahi uyumaya inaniriz. Uyudugumuza bakmayin, aslinda cok sey biliriz. Dusunuyorum da Mehlika sen bir zamanlar okuldaki kurallardan dem vurup ne yazilar yazardin, simdi unuttun onlari. Oysa biz o zamanlar yeni tanismistik. Nasil oldu bilmiyorum, birden yanimda buldu sizleri. Hep boyle olur zaten, sevdiklerimle nasil tanistigimi unutuveririm. Olsun, nasil tanistigimiz pek onemli degil.
Biz farkliyiz. Bunu binlerce kez tekrarlayabilirim. Yahut insanlarin hepsi farkli, biz ayniyiz. Ursula utopyasinda `Vermediginiz seyi alamazssiniz.`der ama biz tum iyi niyetimizle enayilige kurban gideriz. İnsanlarin akilli, biz aptal. İnsanlari anlayabilmemiz mumkun degil. ya da bize yeni bir dunya lazim. Gercekten barisin oldugu, herkesin sevebildigi. Tutunamayanlar`dan biriyizdir belki. Bu yasam bize dar ve hatta bazen icine bile almiyor bizi. Sonra cekip giden bile olamiyoruz. Cunku insanciliz ve gidemiyoruz.
Yazmak nedir, neden yazariz diyoruz ya arada. Her seyi unut be Mehlika, biz insan`dan dolayi yaziyoruz. Bu kadar yormasalardi ve anlasalardi bizi yazmazdik. Mesela benim cicek, bocege karsi asiri bir sevgim yoktur, gidip onu kagida dokecek kadar. İnsan nedir, ins`ten mi gelir, sen oyle diyordun bir yazinda. Insan bizi anlamayacak kadar sacma. Belki de biz sacmayiz bilmiyorum.
Biz keske cocuk oyunlarimizda kalsaydik. Sirf dalga olsun diye siir yazsaydim ben, eglence olsun diye tiyatro oynasaydik, estigimizde siir okusaydik, Derya ile Burcak gidiyor diye yine binlerce kez aglasaydik ve hep en arkada beraber otursaydik. Ben tersten konusup deli etseydim insanlari. Ya da hic konusmasaydik. Biz o zaman daha buyuktuk sahiden. Simdi gittikce kuculuyorum ve insanlardan uzaklasiyorum ben.
Sen su anda hadi yolla ne yollayacaksan diye deli ediyorsun beni. Ne gonderecegimi bilmiyorsun, belki begenmeyeceksin bile. Ama nedense begenecegini dusunuyorum, belki benim megalomanligimdandir bu. Belki bir gun gazozundan bir yudum verirsin diye yazdim bunlari, hem senin yuzunden hep Camlica gazoz iciyorum. Unutma, sevmez insanlar farkliyi ve belki bir gun biz farklilastiririz dunyayi. Su an dinledigim ve sanirim en cok sevdigim sarkiyla bitirmek istiyorum sozumu:
`öyle sevdik, öyle sevdik seni
hiçbir şey döndüremez bizi
kimimiz yıldızlar kadar uzak
kimimiz dört duvar ardında` ve cok soylemesem de bilirsin, bilmedigin kadar cok severim seni.
:)
YanıtlaSil