Rüzgara doğru

hani anlamsız bir sessizlikti uzaklar her şey güzeldi dengeler bozuluncaya kadar herkes mutluydu o rüzgar eserken ama bozuldu dengeler her şey bitti rüyalarda yine açsa kanatlarını rüyalar ve beni alsa pencereden içeri uykudan uyansam yeni bir güne ve gülebilsem yeniden... masallara inansam eskisi gibi zaman bitti mi çok mu geç kaldık her şey için yazılmamış bir cümle olsaydı sana söyleyeceğim ve şiir bile anlamsız kalsaydı dizelerin arasında sonra sarılsaydın eskisi gibi ama artık her şey kurmaca sen soğuk bir rüzgarsın uzaklardan esen artık uzatsam elimi bırakırsın üşdüğümde ve yine içim acır yazarken yine korkar kelimeler konuşmaya sonra susarım mevsimlerde en iyi ilaç sessizlik belki de kaybolur fotoğraftaki tebessüm ve artık ben yokum sende kaybolur içimde eski yuvarlanır hep aynı yerde sanki bitmiyor gece yazmak güzel ama duyulmamak değil sevmek güzel ama sevilmemek değil belki de yine bir şarkı anlatır derdimi sus söyleme her şey ortada artık

o günlerde bambaşka olabilirdi zaman hepimiz aynı yöne bakıp, aynı tebessümle gülebilirdik, o fotoğrafta... belki de farklı kavşaklarda olmazdı yollarımız.. gün geçtikçe tükenen bir takvimde aramazdık zamanı, yahut koşarak giden bir saatte... ağır ağır söylerdik şarkımızı bilseydik yaşamın kısa olduğunu o günler başka olabilirdi son kadehe kadar beklemezdik belki sarhoş olmak için intiharı kötü günlere saklamayıp, güzel bir günde de sarılabilirdik, ölümün karanlık demirlerine. yahut yaşamak güzel diye yazardık duvarlara yaşamak sadece mavide güzeldir aslında sadece balık olmak güzeldir dünyada tüm dertlerin ardında 3 saniyelik bir hafızaya sığınır yaşam evet balıklar aşık olabilir mi ve o günlerde her şey aynı olabilirdi aslında hadi balık olabilenler içelim şimdi de 18 ekim 2006 23.09

Bugün ilk defa demeyeyim- çünkü bu senenin nisanında da buluşmuştuk- , uzun zamandan beri ben, Derya, Mehlika, Burçak buluşmuyorduk, buluştuk. Çok güzeldi. Eğlendik beraberce, dörtlüce, her zaman böyle eğlenmek dileğiyle. Dördümüzün beraber olduğu tek fotoğraf bu, tanımadığımız bu fotoğrafı çeken insana saygılar, sevgiler, bu üç güzel, özel insana da buradan selamlar...:) 30.12.2006

-Five, four, six ay three... -Salak yanlış sayıyorsun. Gün yine her zamanki gibi karardı, zaten gün ve doğa her zamanki gibi yaşamayı çok sever. Anlamsız hüzünlerin habercisidir gece. Hava karardığında ağır bir yalnızlık çöker insanın üzerine, kimi taşıyamaz bedenini uykuya dayar, kimisi mazoşisttir; geceleri sever. Sanırım biraz gündüzleri uyanamadığımdan, biraz yalnız kalmaya, kendimi dinlemeye meyilli olduğumdan geceyi severim. Aslında ben siyahı, yazmayı ve kahveyi daha çok severim. Yanımda mideme dokunduğu halde içmeye devam ettiğim kahve, biraz müzik-ki geceleyin her şarkı biraz daha da büyütür acıları-... Yazıyorum. Abim gideli üç aya yakın zaman olmuş. Onu özlemenin üst doruklarında gezindim durdum gün boyunca, akşamüzeri çalan telefonu annemler açsın diye açmadım dört kere çalana kadar. Sınır sayım dörttür, ondan sonra açtım ki annem açmıştı paralelden telefonu. Arayan abim. Ah salağım benim açma sen! Tabii onlar konuşurken ben sadece ağlamakla yetindim,