Rüzgara doğru

Eskiden yazarak kaçardım. Yazarak kaçmak iyi gelirdi. Önceleri hep şiir yazardım, liseye kadar yazdım. Sonra karamsar şiirlerimi bırakıp düz yazıya döndüm. Eski bir arkadaşım şiirlerimde genel olarak bir konu olmadığını oradan oraya geçtiğimi söylemişti, bunu ben konuşurken de söylerlerdi. Aslında benim için bağlantı vardı, mavi rengiyle başlayıp denize gelip sonra denizin hiç olmadığı bir şehirle bitirebiliyordum yazdıklarımı. Chatgpt bile beni tanımlarken “Konu değiştirmen çok akıcı. Bu, yüksek işlem hızına, meraklı bir zihne işaret ediyor.” dedi. Belki arkadaşımın dediğinde takıldım, belki daha çok şiir okudukça gerçekten artık daha iyi şiir yazmayacağıma inancımdan dolayı şiir yazmayı bıraktım. Ama Teoman gibi geri döndüm. Şiir yazayım diye değil, gerçekten bazen öyle anlar geliyor ki, yazmasam olmuyor. Ama daha çok düz yazıyorum ya ters ya da her ne ise! Eskiden yalnız kalmayla ya da bazı anlarda olmama isteğiyle böyle baş ederdim. Bazen eski Pınar’a soruyorum ne yapardı zor anlar...

Yani a ş k sadece on yedilerinde mi? Nasıl sevece ğ ini bilmedi ğ in, nasıl kırılaca ğ ını göremedi ğ in ya ş larda. Belki de belirsizli ğ in dibinde. Yüzünün bile henüz oturmadı ğ ı güzellikte, utancında kızardı ğ ın, korktu ğ unda kaçtı ğ ın, ama ısrarla bekledi ğ in ve belki de en çok güvendi ğ in ya ş ta a ş k.  İ lk ne zaman âşık oldum hatırlamıyorum. A ş k neydi tam olarak bilmiyorum. Çok eskiden ilkokul birde bir arkada ş ımız vardı -sonra ayrılmı ş tı bizim sınıftan- tüm kızlar onu seviyordu. Ben sevmek ne demek bilmiyordum. Ama belli belirsiz bir anı, derste gereken bir e ş yayı benden istedi ğ inde ho ş uma gitmi ş ti -sebepsiz-. Çocukluk.  Çok sonra on altıda tanı ş mı ş tım onunla, Atilla ile. Aslında o benimle tanı ş mı ş tı. Hiç görmemi ş tim onu. Gelmese fark eder miydim onu bilmiyorum. Çubuk kraker yiyordu, siz de almaz mıydınız dedi, arkada ş ımla otururken. Ben geç ba ş lamı ş tım okula. Tatilden yeni dönmü ş tük. Çubuk krakerden bir tane alıp gülmü ş tü arka...