Rüzgara doğru

Bazı günler burnum ağlıyor. Gözyaşlarım gelmeden içime çekiliyor. Sadece burnum sızlıyor. En kötüsü o oluyor, ağlamıyor gibi ağlamak. Bazen hiç ağlamak istemiyorum. Belki huzuru ve mutluluğu ararken daha fazla yoruluyorum. Herkes gibi geleni yaşasam bu kadar yorulmam. İçimde bir şey kitleniyor. Beni kimse anlamıyor. Kimsenin anlamasını da beklemiyorum. Yalnız olmak ne kadar zamandır korkutmuyor beni bilmiyorum. Yalnız yemek yiyorum, yalnız gidiyorum, yalnız konuşuyorum, bunca kalabalık içinde koskoca bir yalnızlık. Bazen küçük bir masa istiyorum. Bu benim olmayan dünyanın içinde. Onu bile kendi düzenlerine göre yerleştiriyorlar. Her şeyde, her saniyemde düşünceleri var insanların. Sıkılıyorum, küçük bir oda bile değil, bir masa istiyorum, kimsenin görmediği. Belki bir perdeyle ayrılmış diğer alanlardan. Ama o bile çok. Her şey sanki hiç benim değil, hiç benim olmamış gibi. Konuşmuyorum. Hakkım olan şeyi de aramıyorum. Hakkım neydi bunu çoktan unuttum. İnsanlar yalancı. Gözlerine bakar

Dörtle sıfır ne zaman eşit oldu ki biz eşit olalım birbirimize? kelimeler cümleye döndüğünde ağır harfler sessiz rakamlar ölü. benim gözlerim kuru yaşlarım eksik yirmi sekiz yaşım kalbim kırk iki, ruhum üç yaşında. ne bir kelebek kanatlandırabilir beni ne bir ses unutturabilir sözleri. cümleler değil sadece kelimeler de ağır… oysa söylemek isterdim büyükçe sevdamı kızgınlığımı, yokluğumu. sesim yok. uykuda gibi konuşmuyor dilim. bitsin diyorum bu sefer bitsin, kalmasın sözcüklerim içimde bir adım ötemde uzak, bir zaman aramda geçmişim. dört kez gidelim buradan dört kez tutalım güneşi içimizde belki o zaman yaklaşır dörtler sıfıra…