Rüzgara doğru

Sevdiğini göstermenin birçok yolu var, seni seviyorum demeden. Düşündüğünü   hissettirmek, kahveyi nasıl içtiğini bilmek, sevdiği bir kalemi almak, sevdiği sanatçının   konserine ya da bir şehre götürmek sevdiğini.  Sevdiğini göstermenin birçok yolu var, seni seviyorum demeden. Sevmediğini    göstermenin de. Seni sevmiyorum demeden. Israrla yemediğini bildiğin maydanozu   koyabilirsin yemeklere. En sevdiği rengi, hangi şarkıya ağladığını, kiminle güldüğünü   bilmeden geçebilir yılların. En önemlisi zaman ayırmazsın. Sevmediğini göstermenin en   kolay yolu vakit ayırmamak, düşünmemek. Bil ki biri seni arayıp sormuyor, vakit   ayırmıyorsa, sevmiyordur zaten. Hiç sevmemiştir. Başkalarına yeten sevgisi sana eksik   kalmıştır. Çok şey istememişsindir. Belki bir kahve. Belki bir söz, belki küçük bir   düşünce. Belki bir sessizlik. Bir saçını okşayış. İstediğin bu kadar. Birini sevmediğini   göstermenin birçok yolu var. Dinlememek, gö...

Herkesin kendinden uzakta kaçmak istediği bir yer, bir insan vardır. Bir huzur. Yıllarca insanlarda aradığım tek şeyin sakinlik, huzur ve söz olduğunu anladım. Sakinlik derken telaşsız, yavaş insanlar değil söylediğim. Acelesinde bile sakın kalabilen, yanında ağır kelimelerin ve iğneleyici lafların kurgulanmadığı insanlar söylediğim. Ve tabi sözünü tutabilen. İnsan otuzundan sonra insanların sözünü tutan ve tutmayan diye ayırabilirmiş. Benim aradığım daha az sesli, daha huzurlu, kapıların çarpmadığı, seslerin öfkeye dönüşmediği anlar, şehirlermiş. Bu yüzden bir kahvede, bir kitapta, bir şarkıda kendimi kaybetmişim. Bir konserde seslerin ışığında kendimi bir şarkının en güzel nakaratı sanmışım. Saçlarım kısa olmuş. Saçlarım sarı olmuş, kızıl olmuş, kendi kahve rengini unutmuş. Ama gözlerim unutmamış. Hislerim de. Aynı kokuda, aynı şarkıda geçen bir yılı hatırlamış. O geçen yıllarda insan her an mutlu olmasa da o günlerin ne kadar güzel olduğunu sanırmış. Yıllar geçer üzüntülerin hepsini...